Alee Denham is een Australische fietsfanaat die de hele wereld ontdekt op zijn KOGA Signature WorldTraveller. Vanuit zijn diepgewortelde liefde voor trekking-fietsen startte hij met een blog die langzaam uitgroeide tot één van de meest gerespecteerde fiets- en reisblogs ter wereld.

Op CyclingAbout.com volg je zijn avonturen, kun je terecht voor allerlei relevante ontwikkelingen in de fietswereld en vind je constante updates over nieuwe toffe producten. Gelukkig legt Alee al zijn (off-road) ervaringen vast in video’s die je kunt checken op zijn blog of YouTubekanaal.

De aflevering gaat over het eerste deel van de Trans Equador Mountain Bike Route (1465,8 km).

Over de video

Het hoogste gedeelte van het Andesgebergte is de Cordillera Blanca met bijna 6000 meter hoogte, wat resulteert in sneeuw, ijs en gletsjers. Jammer genoeg is dit het laatste wat ik hier zal meemaken, totdat ik weer diep in het noordelijke gedeelte van Amerika ben.

Ik ben al een paar dagen onderweg en ik ben geen enkel persoon tegengekomen, ook niet op het verharde wegdek. Nadat ik de verharde weglaat, besluit ik een stuk te gaan wandelen door deze prachtige natuur. Ik heb besloten dat ik dit zonder fiets ga doen- gelukkig maar- want ik zie hier geen enkele mogelijkheid om te fietsen. Dit National Park heeft meer dan voldoende trails om op te voet op avontuur te gaan. Mijn compromis (met mijzelf) was om 40km te wandelen naar een locatie dat het beste uitzicht van het hele gebergte blijkt te bieden. Dus na de lange en steile wandeling naar boven, ben ik er eindelijk! En mocht je je afvragen waarom je dit uitzicht zou moeten kennen… Het logo van Paramount is vanaf dit uitzicht tot stand gekomen.

Na de wandeling stap ik op de fiets en zet ik gelijk mijn kamp op. Niet alleen is het uitzicht hier fantastisch, maar ik kampeer op een plek waarbij ik enkel op de fiets hoef te stappen en meer dan 30 haarspelbochten naar beneden kan afdalen. Ze zeggen dat het beste voor het laatst bewaard wordt en dat is hier ook zo. Met een tevreden gevoel verlaat ik dit National Park en vervolg ik mijn route.

Ik ga verder door de canyon en het is niet makkelijk, af en toe een beetje eng zelfs. Dit is niet bepaald een weg die gemaakt is om te fietsen, maar daar laat ik me niet door tegenhouden. Ik vervolg mijn weg met de meest iconische route van Peru. Een verharde weg met een aantal lange tunnels door de bergen, zonder enige verlichting en dat voor 35 kilometer lang.

Daar waar ik in het begin reed over sneeuw, rij ik inmiddels door de droogte. Ik heb mijn kamp opgezet achter een gebouw wat 4.500 jaar oud te zijn. Het is een vreemd, maar speciaal gevoel om op deze plek te zijn waar mensen zich al duizenden jaren hebben verzameld en dit nog steeds bestaat.

Een aantal dagen later ben ik wat achter op schema geraakt. Ik besloot om de nacht door te rijden, maar stuit al snel op het eerste probleem. Ik fiets/wandel door verschrikkelijk plakkerige modder. In de avond kijk ik op mijn laptop en zie ik dat ik een route wil fietsen zonder wegen. Maar als ik de satelliet beelden kijk, denk ik dat het goed moet komen. Met ridewithgps.com stel ik mijn route samen en hoop ik op het beste. De volgende dag merk ik dat de weg prima is. Ik heb zelfs een binnendoor weg gevonden die me dagen tijd zal schelen! Helaas moet ik de fiets veel duwen, maar het is fantastisch om te doen.

Dan nu het moment waar het in mijn titel over gaat. Een paar weken geleden ben ik namelijk in een ravijn gevallen. Ik duwde mijn fiets omhoog en deed niets geks. Plotseling gleed een stuk van de trail weg en nam mij en mijn fiets daarbij mee. Ik viel totaal 30 meter naar beneden, met een vrij val van ongeveer 6 meter waarna ik op de rotsen belandde. Ik kon eerst niet geloven dat ik mijn ledematen nog kon voelen na de impact. Mijn rug deed daarentegen ongelofelijk veel pijn en ik kon mijn pols niet meer bewegen.

Ondanks dat, haalde ik gelijk mijn tassen uit het water en begon ik omhoog te klimmen. In full-survival-mode klom ik van rots naar rots en op het eind moest ik ook nog een waterval op. Na een paar kilometer kwam ik wat lokale bewoners tegen terwijl ze een religieus ritueel uitvoerden bij de rivier. Toen ze me zagen veranderden hun glimlach binnen enkele seconden naar verontrustende blikken. Zij riepen direct hun kinderen erbij en samen liepen we terug naar de fiets en bagage die ik wegens de hevige regen voorspelling veilig moest stellen.

Tegen de tijd dat we terugkwamen bij het dorp waren er mensen die cacao bladen in hun mond stopten en hevig begonnen te kauwen. Toen ze een dikke soort pasta in hun mond hadden, spuugde ze het uit over mijn wond. Dit bleek een traditionele manier te zijn om infecties tegen te gaan.

Ik mocht bij een zeer vriendelijke familie overnachten en in de ochtend ben ik naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. Na de behandeling was het verschrikkelijk nat en heb ik moeten wachten tot de trail weer droog was om naar een ander ziekhuis te gaan om te rusten. Een aantal dagen later kan ik meerijden naar de volgende plaats. Dat was alles behalve prettig. De 4uur durende rit over het oneven wegdek was erg pijnlijk en leek wel 3 keer zo lang te duren. Niet heel gek met een gekneusde rug, gebroken ribben en gebroken pols.

Eenmaal aangekomen in de plaatst waar ik verblijf, rust ik drie weken. Ik kwam erachter dat mijn pols gelukkig niet gebroken is, maar ik kan pas over twee weken weer op pad.

Mijn fiets is er niet bepaald mooier op geworden. Waarschijnlijk heeft het voorwiel de klap opgevangen, want deze is volledig verbogen. De voorvork is verbogen en van het stuur is niet veel over. De rest van de fiets ziet er gelukkig nog wel oké uit. Veel onderdelen zullen vanuit Europa opgestuurd worden en sommige dingen zijn te maken met superlijm. Helaas is mijn camera wel echt overleden en kan er daar niets meer aan doen…

Lees ook het vorige artikel: The Americas - Aflevering 8

Benieuwd naar andere verhalen van Alee Denham?

• Alee in Japan
• Alee in Australië